Τι έγινε τελικά στον πρώτο γύρο των εκλογών;

Άρχισα να γράφω κάποια βαθυστόχαστα συμπεράσματα την ίδια τη βραδιά των εκλογών, μετά βαρέθηκα, σταμάτησα, διάβασα ένα σωρό κείμενα με πάνω κάτω τις ίδιες εξυπνάδες, το έπιασα πάλι σήμερα και το ανεβάζω, έτσι για να  θυμάμαι τις τοπικές εκλογές του 2014, όταν το ξαναδιαβάσω μετά από χρόνια που κάποιοι από εμάς θα έχουμε γυρίσει από τα ξερονήσια.

Τα βασικά

Τι έγινε λοιπόν στις 18 Μαΐου; Κατ αρχάς σχεδόν τίποτα, με τρεις εξαιρέσεις: Πρώτο και καλύτερο ξεκουμπίστηκε από την Ιερισσό (Δήμος Αριστοτέλη) ο δήμαρχος Πάχτας και κέρδισε ο υποψήφιος που είχε αναδειχθεί αμεσοδημοκρατικά από το κίνημα κατά της εξόρυξης χρυσού. Δεύτερο, στο πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης, περισσότεροι από τους μισούς που παίρνουν νερό απ την ΕΥΑΘ συμμετείχαν σε ψηφοφορία και καταψήφισαν με συντριπτική πλειοψηφία (98,04%) τα σχέδια ιδιωτικοποίησης της εταιρίας. Τρίτον και -κατά την ταπεινότητά μου- σημαντικότερο για τα χρόνια που έρχονται, στην Αθήνα τα ναζιστικά αυγά πήραν το 16,12% των ανθρώπων που πήγαν να ψηφίσουν. Αυτά τα σημαντικά θα τα δούμε στον τελικό απολογισμό. Σήμερα υποκλινόμαστε στις αγαπημένες δευτεράντζες που, παρά τα χρονάκια τους, επιμένουν να το παίζουν μεγάλες αρτίστες.

Πόσους νικητές μπορείς να αντέξεις;

Πρώτος «νικητής» η ΝΔ η οποία κατάφερε να ηττηθεί, όχι στα κρυφά αλλά φαντασμαγορικά με όλα τα ηχητικά και οπτικά εφέ, και στα πέντε ματσάκια όπου ο Σαμαράς φέρεται να επέλεξε προσωπικά τον υποψήφιο. Συγκεκριμένα, στις δύο μεγαλύτερες περιφέρειες, Αττική και Κεντρική Μακεδονία, και στους τρεις μεγαλύτερους Δήμους, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά, ο επίσημος δεξιός υποψήφιος είτε δεν κατάφερε να περάσει καν στον δεύτερο γύρο (Αττική, Αθήνα) είτε πέρασε συγκεντρώνοντας πολύ μικρότερο αριθμό ψήφων από αυτόν του 2010.

Το πρωθυπουργικό γραφείο (Σταμάτης, Μουρούτης κι άλλα τζιμάνια) πάει να μπουρδουκλώσει την εικόνα με τρία βασικά επιχειρήματα: Στην Αθήνα ο κόσμος έχει τσακιστεί απ´ τα μνημόνια και τα πήρε με την κυβέρνηση (σα να λέμε «παιδιά, φταίμε, μας τιμωρήσατε, ας το ξεχάσουμε τώρα, ε;»), υπήρξε διάσπαση της παράταξης (δεν καταλαβαίνουν δηλαδή τα μέλη ότι το κόμμα πάει περίφημα κι έχει ενθουσιάσει τους ψηφοφόρους), οι υποψήφιοι δεν είχαν χρόνο να δείξουν πόσο καλοί και άξιοι και δουλευταράδες είναι (σα να λέμε, «ρε συ δεν ξέραμε στο Μαξίμου ότι έχει εκλογές τον Μάιο και πάλι καλά που προλάβαμε να βρούμε κάτι κολλητούς να κατεβούν υποψήφιοι»).

Επειδή ξέρουν ότι τη σούπα αυτή δε θα την φάει ούτε ο πιο πεινασμένος ψηφοφόρος τους, βάζουν και μυρωδικά του στυλ «ποιος ασχολείται μωρέ με τη μία περιφέρεια όταν στις άλλες 12 η ΝΔ πέρασε στον β γύρο;»  ή πικάντικα σχόλια όπως «δεν κατάρρευσε όμως η κυβέρνηση άρα ορίστε η μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» (άμα είναι έτσι να προσέξουμε καλύτερα τι θα ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές). Πρόκειται φυσικά για καραμπινάτες αρλούμπες που μόνο στόχο έχουν να σπρώξουν τα συντρίμμια κάτω απ´ το χαλί και να κερδίσουν λίγο χρόνο μπας κι αλλάξει κάπως το κλίμα στις 25. Αν έχεις χάσει την Αττική και είναι απλά διαδικαστικό να συντριβείς και στην Κεντρική Μακεδονία (όπου στη σούμα ζει πάνω από το 50% του πληθυσμού) δε μου μοιάζει μεγάλη παρηγοριά το να πάρεις το Βόρειο Αιγαίο, άντε και το Νότιο.

Το ΠΑΣΟΚ αφού προεκλογικά σφύριζε αδιάφορα πάνω στον σκοπό του μεγάλου σουξέ «Ας κερδίσει το ποδόσφαιρο» εμφανίστηκε ικανοποιημένο από τον πρώτο γύρο. Πανηγύρισε μάλιστα όχι επειδή κέρδισε κάτι αλλά που δεν έχασε – ξεχνώντας βολικά ότι για να κερδίσεις ή να χάσεις πρέπει πρώτα να παίξεις. Και για να παίξεις πρέπει να έχεις ομάδα και παίκτες. Το ΠΑΣΟΚ όμως έχει μόνο πρόεδρο και παράγοντες κι όποτε αυτοί πάνε να πλησιάζουν κανέναν για να τον προσελκύσουν στην ομάδα τους, οι παίκτες φεύγουν τρέχοντας για να μη μολυνθούν. Σε αυτό το κλίμα όσοι βαθιά ριζωμένοι στα συμβόλαια με εργολάβους Πασόκοι κατάφεραν να περάσουν στον δεύτερο γύρο το έκαναν ξοδεύοντας μια περιουσία στην συγκινητική προεκλογική εκστρατεία με τίτλο «Εγώ δεν είμαι πια ΠΑΣΟΚ, είμαι άνθρωπος σαν εσάς». Θα το συνεχίσουν έτσι και στις 25 αλλά στις ευρωεκλογές δε θα πιάσει καθώς έχουν ξεχάσει έναν ήλιο πάνω στο ψηφοδέλτιο του κούτσουρου.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης και οι φίλοι του, αφού έστειλαν ό,τι κομματικό στέλεχος είχαν να διεκδικήσει εξωτικούς Δήμους στα πέρατα της Επικράτειας (κι έκαναν και κάτι μικρολαθάκια στις σκοτεινές, βροχερές και άγνωστες βόρειες επαρχίες) ανακάλυψαν ότι τζάμπα προβληματίζονταν καθώς εδώ υπάρχουν δυο μεγάλες και διαχρονικές αλήθειες: πρώτον, ότι εκεί που έχει καταρρεύσει το σύμπαν και γυαλίζει το μάτι του κόσμου (στην Αθήνα ας πούμε) θα πας καλά όποιον και να βάλεις υποψήφιο – ακόμα κι έναν καλοκουρδισμένο, γυαλιστερό κλώνο του Αλέξη ρυθμισμένο στο πιο γαλήνιο.

Δεύτερη διαχρονική αλήθεια, ότι στις υπόλοιπες περιοχές ο κόσμος θα κάνει ένα ψυχικό αλλά δεν πρόκειται να ακολουθήσει μαζικά το μέχρι χτες πτωχό πλην όμως τίμιο αουτσάιντερ. Θα παραμείνει στους δυο τρεις τοπικούς Μαυρογιαλούρους καθώς τους ξέρει, τους θεωρεί ψιλοακίνδυνους, και γι αυτό ανέχεται τα χούγια τους και τις μικροκοροϊδίες τους. Άσε που τελικά κουτσά-στραβά τα μαζεύουν τα σκουπίδια, δίνουν καλά συμβόλαια σε τοπικές εργολαβίες και αυτό φτάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει γαργάρα τις «επαρχίες» και ακόμα μεγαλύτερη γαργάρα το ότι σε τρία από τα παραπάνω πέντε ματσάκια δεν πέρασε καν στον τελικό, πανηγυρίζει όμως για τον προσωρινό «θρίαμβο» στο λεκανοπέδιο. Επειδή όμως σαν παλιοί Κνίτες ξέρουν ότι η ζωή (όπως και η μπάλα) είναι τσούλα και μπορεί να γυρίσει το ματσάκι, έχουν αρχίσει να κρατάνε πισινή και το γύρισαν στο ευρωκαλαματιανό όπου φαίνεται να τα πηγαίνουν κάπως καλύτερα. Οι Συριζαίοι μπορούν πάντα να χαίρονται ότι σε σχέση με το μακρινό 2010 αύξησαν την επιρροή τους κατά 400% και βάλε, αυτό όμως ακούγεται σαν νοσταλγικό σουινγκάκι που δεν πείθει ένα κοινό που διψάει μόνο για πανκ.

Το ΚΚΕ έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά – καλύτερα απ τον καθέναν: Να παίξει μπάλα μόνο του και να χάσει. Σε μια αναμέτρηση όπου η ψήφος αφορά -θεωρητικά τουλάχιστον- τα τοπικά προβλήματα και όπου η συζήτηση μπορεί να εστιαστεί είτε από μόνη της είτε με τον παραδοσιακό κνίτικο τρόπο στην ανεργία, το κλείσιμο των μαγαζιών, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, το ΚΚΕ κατέληξε να πανηγυρίζει επειδή λέει εκπροσωπήθηκε σε όλες ή τις περισσότερες τοπικές κοινωνίες. Για το ότι μείωσε σχεδόν παντού τα ποσοστά του από τα αντίστοιχα του 2010 ούτε κουβέντα. Η γραφειοκρατική γκριζάδα στον Περισσό έχει προχωρήσει τόσο βαθιά που είναι εξαιρετικά πιθανό, την Κυριακή, να κερδίσει την Πάτρα και η κεντρική επιτροπή να αποφασίσει ότι αποκηρύσσει τον υποψήφιό τους γιατί ας πούμε «αμφισβήτησε στην πράξη την εχτίμηση του κόμματος ότι οι συνθήκες δεν έχουν ακόμα ωριμάσει για την κατάχτηση της νίκης και του σοσιαλισμού».

Για ΔΗΜΑΡ, Καμμένους κλπ ταξιθέτριες αυτού του φαντασμογορικού εκλογικού σώου (εξαίρεση η τίμια πλην όμως πτωχή ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ρισπέκτ στον Πέτρο Κωνσταντίνου) δεν έχει νόημα να ταλαιπωρηθεί κανείς να γράφει ή να διαβάζει μέσα στη ζέστη του απομεσήμερου. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο καιρό ποιος θα θυμάται ακόμα και ότι υπήρξαν κι αυτοί;