Σ αυτό το καλοκαίρι της παθητικής αναμονής για το επόμενο μεγάλο τίποτα, ταιριάζουν κείμενα καμένων συγγραφέων. Που γρήγορα δοξάστηκαν, γρήγορα στέρεψαν και γρήγορα βαρέθηκαν τη μοναξιά του γραφιά. Τώρα, μέσα στην ζέστη, την υγρασία και την άπνοια, ψάχνουν τον φτηνό εντυπωσιασμό μπας και μαζέψουν καμμια διαφήμιση για τις σελίδες που τους φιλοξενούν και κάποιο σχόλιο (ας είναι και αρνητικό, δεν πειράζει, αρκεί να μην ξεχαστούν) για πάρτη τους. Σ εκείνο το τελευταίο, πάνω πάνω ράφι με τα ξεχασμένα βιβλία που δεν θα τα χρειαστώ άλλο αλλά δε μου πάει και να τα πετάξω, μετέφερα τις προάλλες κάτι βιβλία της Σώτης, του Χρήστου και του Πέτρου. Που κάποτε διάβασα και νόμισα πως μου είπαν κάτι.
2 σκέψεις σχετικά με το “Το καλοκαίρι των καμένων”
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.
Tribes 
όσον αφορά τη Σώτη, συμφωνείς ή όχι με τις απόψεις της, δεν πιστεύω ότι λέει κάτι στις συνεντεύξεις της για εντυπωσιασμό αλλά απλά γιατί τα πιστεύει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο – μπορεί κάλλιστα να έφτασε να τα πιστεύει για να κρατήσει το ενδιαφέρον για το άτομό της και τα έντυπα που φιλοξενούν την αποψάρα της
Μου αρέσει!Μου αρέσει!