Βερολίνο 1989: Μια βαρετή συνέντευξη Τύπου ρίχνει το τείχος

Το απόγευμα της 9ης Νοεμβρίου ξεκινά μια ακόμα βαρετή γραφειοκρατική συνέντευξη Τύπου, στο ανατολικό Βερολίνο. Οι δημοσιογράφοι, Γερμανοί και ξένοι, δεν περιμένουν καμμια τρομερή είδηση από το ηγετικό στέλεχος του σοσιαλιστικού κόμματος που μπαίνει στην αίθουσα Τύπου. Ο Γκίντερ Σαμπόβσκι, διευθυντής σύνταξης της μεγαλύτερης κομματικής εφημερίδας, της «Νέας Γερμανίας», μέλος του πολιτικού γραφείου, και ένας από τους τρεις ισχυρούς άνδρες του κόμματος αρχίζει τις βαρετές ανακοινώσεις. Το ανατολικογερμανικό κράτος περνά τη χειρότερη κρίση της ιστορίας του. Εδώ και μέρες κόσμος πολύς διαδηλώνει στη Λειψία και άλλες πόλεις ζητώντας περισσότερα δικαιώματα και ελευθερίες. Ζητούν επίσης να τους επιτραπεί να ταξιδεύουν ελεύθερα στο εξωτερικό, όπως είχε επιτραπεί ήδη στους πολίτες άλλων ανατολικοευρωπαϊκών κρατών. Η συνέντευξη Τύπου δεν έχει τίποτα για όλα αυτά.

Εκεί κάπου στο τέλος, ένας δημοσιογράφος ρωτά τον Σαμπόβσκι τι θα κάνει το κόμμα με όλους αυτούς τους Ανατολικογερμανούς που φεύγουν κάθε μέρα για τη Δύση μέσω Ουγγαρίας και άλλων «συντροφικών» κρατών που άνοιξαν τα σύνορά τους. Ο Σαμπόβσκι απαντά πως το κόμμα έχει ήδη λάβει μέτρα. Και σημειώνει ότι υπαρχει απόφαση να επιτραπούν τα ταξίδια στο εξωτερικό (και τη Δύση) με πολύ λίγες διατυπώσεις – μια απλή αίτηση. Ο Σαμπόβσκι δεν γνωρίζει πως το κόμμα συζητά ακόμα τα τεχνικά ζητήματα υλοποίησης του μέτρου σε μια τελευταία προσπάθεια να αποφευχθεί η κατάρρευση. Κι έτσι όταν ένας δημοσιογράφος τον ρωτά από πότε θα ισχύσει το νέο μέτρο, σκέφτεται λίγο, ψάχνει τα χαρτιά του και κάνει αυτό που δεν πρέπει ποτέ να κάνει κανείς σε μια συνέντευξη Τύπου: αυτοσχεδιάζει. Και απαντά με ύφος σχεδόν αδιάφορο: «εεε, αμέσως, από τώρα». Στη συνέχεια φεύγει. Αφήνει αποσβολωμένους τους δημοσιογράφους και όσους παρακολουθούν από την τηλεόραση και πάει σπίτι του. Την ώρα που ο Σαμπόβσκι, ανυποψίαστος για τις συνέπειες της δήλωσής του, πέφτει για ύπνο δεκάδες χιλιάδες ανατολικοβερολινέζοι πάνε στο τείχος και αψηφώντας τους φρουρούς σκαρφαλώνουν στα μισητά τσιμέντα. Το τείχος που τους φυλάκιζε στην ίδια την πόλη τους περνά στην ιστορία, για να ακολουθήσει σε λίγο καιρό και η ανατολική Γερμανία.

Το επίμαχο απόσπασμα της συνέντευξης του Σαμπόβσκι, παρακάτω. Προσέξτε την έκφραση του κομμουνιστή γραφειοκράτη.

Για την ιστορία, ο Γκίντερ Σαμπόβσκι δεν χάθηκε στη νέα ενωμένη Γερμανία. Λίγα χρόνια μετά έγινε ο μόνος υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας που αποκήρυξε το παρελθόν του, έκανε κι έναν χρόνο φυλακή και στη συνέχεια βοήθησε το δεξιό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα. Ως ειδικός σε θέματα … επικοινωνίας!

ΥΓ. Επιστροφή στο (β)λόγιο μετά από έναν μήνα. Καλώς σας ξαναβρήκαμε!

Εκλογές 2009: Θέλω να πάω στη Λευκάδα

Συγκεκριμένα θέλω να πάω σε εκείνο το μέρος της Λευκάδας με το εκλογικό τμήμα που έδωσε πρώτο αποτελέσματα (από τα 77 του νησιού) στις 8.07 μμ. Εγγεγραμένοι 17, ψήφισαν 14. Έλαβαν: ΣΥΡΙΖΑ 7 (53,85%), ΚΚΕ 3 (23,08%), ΠΑΣΟΚ 2 (15,38%), Οικολόγοι 1 (7,69%), Άκυρα 1. Η Λευκάδα δείχνει το δρόμο.

Η αποχή δεν είναι κίνημα ούτε πολιτική – είναι απλώς αποχή

Υπάρχουν δεκάδες λόγοι για τους οποίους μπορεί κανείς να μην πάει να ψηφίσει στις αυριανές ευρωεκλογές. Από απλή αδιαφορία και πλήξη μέχρι την οργή και την απόρριψη του πολιτικού συστήματος εν γένει. Δεδομένου μάλιστα ότι οι κυρώσεις που προβλέπει η νομοθεσία δεν εφαρμόζονται, η αποχή είναι πλέον μια ακόμα επιλογή χωρίς ατομικό κόστος. Είναι επίσης μια επιλογή χωρίς συνέπειες για το πολιτικό σύστημα. Με απλά λόγια, αν αυτοί που έχουν ανησυχίες, προβληματισμούς και λόγους να αμφισβητούν το σύστημα, δεν πάνε να ψηφίσουν, αφήνουν το πεδίο ελεύθερο σε εκείνους που δεν έχουν καμμία ανησυχία και προβληματισμό για τη σημερινή κατάσταση (αν δεν επωφελούνται κιόλας). Οι τελευταίοι, πιστοί οπαδοί των κομμάτων τους και των συμφερόντων που αυτά εκφράζουν, θα καθορίσουν σήμερα ποιος θα πάει στο Ευρωκοινοβούλιο, αύριο ποιος κυβερνά τη χώρα, μεθαύριο ποιος κυβερνά τις πόλεις μας.

Αυτός που συνειδητά θα επιλέξει να μην ψηφίσει στις εκλογές κάνει μια επιλογή χωρίς καμμία πολιτική συνέπεια. Η απουσία του θα προστεθεί στις χιλιάδες απουσίες λόγω αδιαφορίας, ταξιδιού, ασθένειας, ή θανάτου , αλλά και στις χιλιάδες «απουσίες» λόγω διπλής εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους. Το «κόμμα της αποχής», για το οποίο μιλούν τόσο εύκολα τα κανάλια, πολύ απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε και μπορούσε να ταρακουνήσει το σύστημα, η αποχή δε θα ήταν τόσο εύκολη ούτε θα επιχειρηματολογούσαν υπέρ της οι τηλεπερσόνες-υμνητές των επιχειρηματιών αφεντικών τους. Αν ήθελε αυτός που απέχει να δείξει την πολιτική του δύναμη ας έκανε μια συγκέντρωση, μια κινητοποίηση, μια εκδήλωση τη μέρα των εκλογών. Η επανάσταση είναι φαινόμενο συλλογικό δεν γίνεται με όρους ατομικούς.

Η γενική απαξίωση πολιτικών και κομμάτων κάτω από το εύκολο «όλοι ίδιοι είναι» δε διαφέρει από τη γενική χαρά και ικανοποίηση του βολεμένου που δέχεται ό,τι του πλασάρει το σημερινό πολιτικό σύστημα. Η αποχή για αυτούς τους λόγους δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας ιδιότυπος πολιτικός αναχωρητισμός – μια απουσία με αιτία, αλλά πάντως απουσία και μάλιστα για μια μόνο μέρα. Τις υπόλοιπες μέρες ο πολίτης θα συνεχίσει να υφίσταται τις συνέπειες της επιλογής όλων των άλλων που πήγαν να ψηφίσουν είτε αυτοί ψήφισαν πολιτικά είτε ψήφισαν αποκλειστικά μέ όρους ατομικού συμφέροντος. Όσοι δεν ψηφίζουν δεν αποδυναμώνουν, όπως νομίζουν, το σύστημα, αντίθετα δυναμώνουν τη φωνή όσων συμμετέχουν.

Οι εκατοντάδες υποψήφιοι που διεκδικούν την ψήφο του πολίτη δεν είναι όλοι ίδιοι. Μεταξύ τους υπάρχουν άνθρωποι με ενδιαφέροντα, αγώνες, καλές προθέσεις. Αν κάποιοι ζητούν να εκλεγούν για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Αρκεί να το λένε καθαρά για να μπορούμε να διαλέγουμε ανάλογα με τα δικά μας συμφέροντα είτε με τη στενή είτε με την ευρεία έννοια. Και κάποιοι το λένε.