Το αγόρι απ το Bromley έγραψε το μεγαλύτερο μέρος απ το soundtrack της ζωής μου. Ο David Bowie είχε τον ήχο και τον στίχο για να ντύσει τη χαρά, την οργή, τον έρωτα, το κενό, τη μαυρίλα. Πάντα με αποστασιοποιημένη μελαγχολία και μια διακριτική αίσθηση ματαιότητας.
Μπήκε στη σκηνή με ορμητική λάμψη, στην πορεία σκηνοθέτησε δεκάδες διαφορετικές όψεις του εαυτού του, και φρόντισε την εικόνα του ακόμα και στο τέλος εκμεταλλευόμενος το μόνο πλεονέκτημα του προχωρημένου καρκίνου: τη γνώση του χρόνου λήξης. Έκρυψε την αρρώστια του απ τον κόσμο, απέφυγε τις δημόσιες εμφανίσεις, ολοκλήρωσε την ηχογράφηση του τελευταίου του άλμπουμ, γύρισε τα βίντεο, το κυκλοφόρησε στα γενέθλιά του και μετά, ήσυχα, έσβησε το φως.
Θυμόμαστε τον David Bowie.
Tribes 