«Χειμωνιάτικο παραμύθι» στην Επίδαυρο: η χαρά του καλού θεάτρου

Δε θα μπορούσε να ήταν καλύτερο το τέλος του φετινού φεστιβάλ Επιδαύρου. Μια απολαυστική παράσταση από εξαιρετικούς συντελεστές σε ένα θέατρο γεμάτο κόσμο που στο τέλος αποθέωσε ηθοποιούς και σκηνοθέτη. Το Bridge project, δύο θίασοι από δύο διαφορετικές σχολές, οι Αμερικανοί του Brooklyn Academy of Music και οι Βρετανοί του Old Vic ένωσαν τις δυνάμεις τους και υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Σαμ Μέντες παρουσίασαν στις 21 και 22 Αυγούστου μια φαντασμαγορική εκδοχή του  έργου «Χειμωνιάτικο παραμύθι» του Σαίξπηρ. Βρεθήκαμε στο θέατρο την πρώτη βραδυά, την Παρασκευή, μαζί με άλλους εννιά χιλιάδες τυχερούς θεατές που είχαν προβλέψει να κλείσουν θέση. Αυτή τη φορά είχαμε και κυάλια – εκτός από τον τηλεφακό της μηχανής.

Το έργο, μια ιστορία αγάπης, δυναστικής εξουσίας, παρεξηγήσεων, ανατροπών και αλλαγών ταυτότητας, διαδραματίζεται σε μια αυστηρή Σικελία και μια χαλαρή «μποέμ» Βοημία. Την πρώτη έχει αναλάβει ο βρετανικός θίασος, αφήνοντας τον αμερικανικό να μεταμορφώσει την σαιξπηρική Βοημία σε μια μεγάλη γιορτή κάντρι. Και οι μεν και οι δε παίζουν πάρα πολύ όμορφα. Μπορεί μεν ο «κράχτης» να ήταν ο (πάρα πολύ καλός) Ήθαν Χωκ στο ρόλο του πλανόδιου μουσικού-πορτοφολά Αυτόλυκου, την παράσταση όμως κλέβει κανονικά ο καταπληκτικός Σάιμον Ράσελ Μπιλ στο ρόλο του γέρο-βασιλιά Λεόντιου που πέφτει από το ένα λάθος στο άλλο. Πολύ καλή και η Ρεμπέκα Χολ στο ρόλο της αδικημένης Ερμιόνης και ακόμα καλύτερη η Σίνεντ Κιούζακ στο ρόλο της Παυλίνας που προσπαθεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Η παράσταση ήταν μια κανονική γιορτή του θεάτρου με ωραιότατη μουσική, διακριτική σκηνοθεσία και θαυμάσιο φωτισμό που μεταμόρφωνε τη λιτή τετράγωνη σκηνή με τα κεράκια της. Τι κι αν η πλάτη πονούσε από την πρώτη μισή ώρα και χρειαζόσουν οπωσδήποτε τα κυάλια για να βλέπεις από τα ψηλά του άνω διαζώματος, τι κι αν μέχρι να ολοκληρωθούν οι 2 ώρες και 45 λεπτά του έργου η πείνα είχε θεριέψει, στο τέλος παρακαλούσες να μην τελειώσει η παράσταση. Και μαζί με όλους τους άλλους που με το χειροκρότημά τους ανάγκασαν τον θίασο να γυρίσει 4 φορές στη σκηνή, ήσουν σίγουρος ότι είχες παρακολουθήσει κάτι πραγματικά εξαιρετικό.

Δυστυχώς έπρεπε να φύγουμε αμέσως μετά την παράσταση και χάσαμε την ευκαιρία, το επόμενο πρωινό, να πιούμε τον φραπέ μας μαζί με τον Ήθαν Χωκ στο καφέ-εστιατόριο δίπλα στο κάμπινγκ. Την επόμενη φορά. Του χρόνου δηλαδή, που ελπίζουμε το φεστιβάλ να προχωρήσει κι άλλο στο δρόμο της ανανέωσης και του ανοίγματος σε νέα σχήματα.

«Φαίδρα» στην Επίδαυρο: Μια φωνή μαγική

Μια εξαιρετική φωνή, ένα όμορφο λιτό σκηνικό, δυο-τρεις πολύ καλές ερμηνείες, και υποδειγματική οργάνωση είναι αυτά που έμειναν από την «Φαίδρα» του Ρακίνα με την Έλεν Μίρεν και το Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας, σε σκηνοθεσία του Νίκολας Χάιτνερ, το βράδυ της Παρασκευής, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Η φωνή ανήκει στην Μίρεν και σου έδινε την εντύπωση ότι περιείχε τόσο τη φόρτιση από το ρόλο της Φαίδρας όσο και την προσωπική συγκίνηση (την οποία παραδέχτηκε η ίδια) για το ότι η διάσημη ηθοποιός εμφανιζόταν στην Επίδαυρο. Μια φωνή με ζεστασιά, βραχνάδα, τσακίσματα, απελπισία κι άλλοτε σκληρότητα, επιθετικότητα και φθόνο. Έφτανε και περίσσευε για να αντισταθμίσει τη μεγάλη απόσταση της σκηνής από το άνω διάζωμα του θεάτρου (αν και την επόμενη φορά θα πάρουμε οπωσδήποτε κυάλια). Ταίριαξε ωραία και με τη μετάφραση του Τεντ Χιουζ – μια καταπληκτική σε ζωντάνια και δυναμισμό γλώσσα που κατάφερε να κάνει ακόμα καλύτερο το κείμενο του Ρακίνα.

Το σκηνικό ήταν εξαιρετικά λιτό, ένα μεταλλικό σκουριασμένο τείχος με δύο εισόδους, τη μια σε μικρή εξέδρα που κατέβαινε προς τη σκηνή. Εκεί υπήρχαν 4-5 σκελετοί από μεταλλικές καρέκλες ένα σκαμνί και μια λεκάνη με νερό. Το σκηνικό αυτό φτιάχτηκε ειδικά για την παράσταση του διήμερου καθώς το Εθνικό Θέατρο θεώρησε πως το σκηνικό της αίθουσας του Λονδίνου ήταν ακατάλληλο για τον ανοιχτό χώρο και το αρχαίο θέατρο στην Επίδαυρο. Από τις υπόλοιπες ερμηνείες ξεχώρισαν η ραδιούργα αλλά αφοσιωμένη στην κυρία της Οινώνη της Μάργκαρετ Τίζακ, ο επίσης πιστός στον κύριό του Θηραμένης του Τζον Σράπνελ και η γοητευτική Αρίκια της Ρουθ Νέγκα. Αντίθετα ο Θησέας του Στάνλεϊ Τάουνσεντ έμοιαζε μάλλον σαν τακτικός θαμώνας παμπ που αγωνίζεται να παραγγείλει λίγο το πάιντ του πριν κλείσει το μαγαζί. Ο Ιππόλυτος του Ντόμινικ Κούπερ ήταν ένας μάλλον αδιάφορος ωραίος, και βαρετά ηθικός νέος.

Ένα τεράστιο μπράβο αξίζει στους διοργανωτές, το Ελληνικό Φεστιβάλ, αλλά και τον τοπικό δήμο και την τροχαία που έκαναν τα πάντα για να διευκολύνουν την πρόσβαση στο θέατρο και την αποχώρηση από αυτό. Την Παρασκευή στις κερκίδες υπήρχαν τουλάχιστον 7.000 άνθρωποι (λένε ότι άλλοι 9.000 πήγαν το Σάββατο). Δε θα είχε λοιπόν τουλάχιστον 2.000 αυτοκίνητα; Ε, ούτε φάνηκε. Τεράστιος χώρος για πάρκινγκ, δίπλα στο θέατρο, δεκάδες παιδιά από τον τοπικό δήμο να σε καθοδηγούν πώς θα παρκάρεις, και μετά η τροχαία να μετατρέπει σε μονόδρομο το τοπικό οδικό δίκτυο για να σε διευκολύνει να φύγεις. Κατά την προσέλευση χρειαστήκαμε μόλις 10-15 λεπτά για να παρκάρουμε και να φτάσουμε μέχρι τις θέσεις μας. Ακόμα καλύτερα στην αποχώρηση όπου μέσα σε λιγότερο από 30 λεπτά όχι μόνο είχαμε ξεπαρκάρει και φύγει αλλά είχαμε κάτσει κιόλας σε ταβέρνα στην παλιά Επίδαυρο καμμια 15ριά χιλιόμετρα πιο πέρα.

Όλα αυτά συν το βασικό, δηλαδή το ότι είδαμε μια παγκόσμια σταρ σε παράσταση ενός διάσημου βρετανικού θιάσου στο μοναδικό θέατρο της Επιδαύρου, κόστισαν μόλις 20 ευρώ το άτομο. Ως προς τη διαμονή, δωμάτιο σε ξενοδοχείο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα – ούτε στα 50 ευρώ τη βραδυά ούτε στα 70+. Υπάρχει όμως το ωραιότατο και πολύ καθαρό και ήσυχο κάμπινγκ Νίκολας στα 22 ευρώ τη βραδυά για σκηνή, δύο άτομα και αυτοκίνητο (αντιθέτως το, ιδιοκτησίας τους, διπλανό εστιατόριο «Μουριά» πουλάει πολύ μούρη, έχει ενοχλητική μουσική και τραπέζια ρεζερβέ – ευτυχώς δε βρήκαμε).

ΥΓ. Το παρόν (β)λόγιο αρνήθηκε ευγενικά την πρόσκληση της Μαριάννας Λάτση να δειπνήσει μετά την παράσταση στο κότερό της συντροφιά με την Έλεν Μίρεν, τον Τομ Χανκς και άλλους συναδέλφους κοσμικούς. Κουρασμένοι από τα κότερα, τα μέγαρα και τις συναναστροφές προτιμήσαμε την ταβέρνα «Το Περιβόλι» στην παλιά Επίδαυρο όπου η κρασάτη σουπιά διεκδικεί το δικό της Όσκαρ.