Φέτος είναι η χρονιά του δικεφάλου. Η ομάδα είναι δεμένη και παίζει ωραία μπάλα, έχει πολλά νεαρά παιδιά με ταλέντο, που βρίσκονται εύκολα μεταξύ τους στο γήπεδο και βάζουν (και τρώνε) πολλά γκολ, έχει φιλάθλους θερμούς, αφοσιωμένους, που ενισχύουν την ομάδα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα με τραγούδια και συνθήματα κατά των ναζί, του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, των τραπεζών και της αστυνομίας. Τα εντός έδρας ματς είναι κανονική γιορτή, ακόμα κι όταν, όπως σήμερα το πρωί, λήγουν χωρίς γκολ. Ο δικέφαλος αυτός, φοράει μαυροκόκκινα, έχει έδρα στο Ελληνικό, δεν ασχολείται κανείς με τον πρόεδρο ούτε με παράγοντες, δεν υπάρχει γκρίνια και γενικά χαίρεσαι να πηγαίνεις στο γήπεδο. Είναι η ομάδα Σούρμενα που αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος της Αθήνας.
Σήμερα υποδέχτηκε την Ηλιούπολη. Στην 7η θέση ο δικέφαλος, στην 3η οι φιλοξενούμενοι, ντέρμπι κανονικό. Παρά τις 3-4 κλασικές ευκαιρίες, τα 6 κόρνερ και τη γενικά πολύ καλή εμφάνιση, το τελικό σκορ ήταν μόνο 0-0. Στις κερκίδες οι φίλαθλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Οι καμμια 30ρια νεαροί με τα αντιφά μπλουζάκια, τα δεκάδες καπνογόνα (μέτρησα 25), τα τύμπανα και τα συνθήματα και δίπλα τους καμμια 70ρια, πιο ήσυχοι, κάτοικοι της περιοχής με τα παιδιά τους, πολλά απ τα οποία παίζουν στα μικρότερα τμήματα του συλλόγου. Πας στο γήπεδο με θέα τη θάλασσα, βλέπεις μπαλίτσα, κάποιες φορές πολύ καλύτερη από τη μιζέρια της λεγόμενης Σούπερλιγκ, χαζεύεις τους ωραίους οπαδούς, τι άλλο θέλεις. Κι όλα αυτά με 5 ευρώ εισιτήριο, ή ακόμα καλύτερα με συλλεκτικό για τα 90χρονα του σωματείου εισιτήριο διαρκείας. Κι όπως τραγουδάνε τα παιδιά «Σουρμενάρα ολέ, γαμιούνται οι ΠΑΕ, δε θα ξενερώσουμε ποτεεεέ».
Tribes 