«Το μοναδικό νεανικό τηλεπαιχνίδι γνώσεων, ναιαιαιαι!». Ο γιαλαντζί ενθουσιασμός της παρουσιάστριας ακούγεται απειλητικός. Είναι. Αν άντεξες να δεις το παραπάνω τρέιλερ της ΕΤ3 μέχρι το τέλος μη βιαστείς να γρινιάξεις. Σε σχέση με το ίδιο το «τηλεπαιχνίδι», το τρέιλερ είναι κανονική υπερπαραγωγή.
«Μοναδικό» δεν το λες αυτό το παιχνίδι. Από τα ασπρόμαυρα χουντοκάναλα μέχρι τη σημερινή Λιατσοκατάσταση η κρατική τηλεόραση έχει βασανίσει γενιές τηλεθεατών με κάθε λογής ευρηματικά και οπωσδήποτε μοναδικά «τηλεπαιχνίδια».
Ούτε και «νεανικό» το λες, όμως. Παρ΄ότι δανείζεται τα νιάτα των αμήχανων παιδιών που στριμώχνονται στο κακοφωτισμένο, ατσαλοστημένο στούντιο προσπαθώντας να «απογειώσει» την εϊτίλα του σκηνικού.
Αρκετά όμως με το περιτύλιγμα το οποίο στην τελική είναι και θέμα γούστου. Σ’ άλλους αρέσει, σ’ άλλους όχι, τι να κάνουμε; Από περιεχόμενο τι γίνεται; Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα.
«Τηλεπαιχνίδι γνώσεων» σου λέει. Με ερωτήσεις αποκλειστικά από την ιστορία και την ανθρωπογεωγραφία της πόλης των πόλεων. Κάθεσαι λοιπόν μπας και μάθεις κάτι. Και βλέπεις την ακαδημία μπάσκετ του Άρη να κοντράρεται στον «στίβο» της γνώσης με την ακαδημία του Ηρακλή. Και σε πιάνει απελπισία.
Στα 10 λεπτά «παιχνιδιού» που άντεξα, πέρασαν από την οθόνη καμμια 20ριά ερωτήσεις, μπορεί και παραπάνω. Από το Μπεζεστένι και την αρμένικη εκκλησία μέχρι τον Θεσσαλονικιό διαιτητή Κύρο Βασσάρα και το αθλητικό μουσείο. Ερωτήσεις άλλες εύκολες άλλες λιγότερο πέρασαν. Όχι όμως και απαντήσεις. «Την επόμενη» μουρμούριζαν αμήχανα τα παγώνοντας το γέλιο της Κλέλιας «σας-ικετεύω-βρείτε-έστω-μια-απάντηση-για-να-σωθούμε» Χαρίση. Βρήκαν μία, αθλητική. «Μπράβοοοοοοο» ξέσπασε ανακουφισμένη η παρουσιάστρια.
Στο τέλος -ναι ευτυχώς τελείωσε γρήγορα- μας υποσχέθηκε να «τα ξαναπούμε την επόμενη εβδομάδα» με άλλες ομάδες νεαρών Θεσσαλονικιών. Καλύτερα όχι. Τι να το κάνεις ρε ΕΤ3 το νεανικό τηλεπαιχνίδι γνώσης για την ιστορία της Θεσσαλονίκης όταν κανείς δεν ξέρει ν’ απαντήσει ακόμα και στα εύκολα; Και γιατί να ξέρει δηλαδή;
Μετά από δεκαετίες άγνοιας, συνειδητής συσκότισης και ασφυκτικού περιορισμού της δημόσιας συζήτησης για την πόλη μας σε περήφανους κορσέδες μοναδικών κατορθωμάτων, λεβέντικης υστερίας και κλάψας για χαμουτζίδικες αδικίες, περιμένεις να ξέρει κανείς γιατί εκείνο το ρουτινιάρικο πάρκινγκ ονομάστηκε κάποτε πλατεία Ελευθερίας;
Άστο ρε φίλε, κάτσε να μάθουμε πρώτα, να δούμε τι μας γίνεται, ε και μετά το κάνουμε και παιχνίδι.
Tribes 