Από τη μεγάλη πλατεία περνούν όλοι. Πέρασε και η μπάντα ψάχνοντας για κοινό. Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Ο κόσμος σταμάτησε και άκουγε τα παιδιά που έδιναν έναν κάπως πιο τζαζ χρώμα στις χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Οι αφίσες του Δεκέμβρη στο φόντο πρόσθεταν κι αυτές στη ζωντάνια της εικόνας.
Είναι μια τρύπα το μαγαζί στην Ερμού. Μια τρύπα κανονικο θησαυροφυλάκιο, όμως. Παστουρμάς και σουτζούκι «Μιράν», κασέρι Ξάνθης, καβουρμάς θρακιώτικος βουβαλίσιος, και δεκάδες άλλα λαχταριστά τυριά, αλλαντικά, και μεζεδάκια σε περιμένουν λίγα μέτρα πιο πέρα από την πάνω είσοδο της στοάς Μοδιάνο, σε ένα μακρόστενο μαγαζάκι όπου ίσα-ίσα χωράνε 10 άτομα στη σειρά και όπου 6-7 πωλητές περιμένουν να σε εξυπηρετήσουν και να σου δείξουν τι να πάρεις για να κολλάει με το φαγητό σου. Πολλοί πωλητές για να μην περιμένεις και να μην δυσανασχετείς. Κι αν πάλι χρειαστείς κάνα δυο λεπτά για να αποφασίσεις τι θα πάρεις, δε χάθηκε ο κόσμος.
Οι πωλητές όχι μόνο θα περιμένουν αλλά θα σε φιλέψουν και μπουκίτσες τυρί, παστουρμά και ό,τι άλλο φανταστείς για να πάρεις ιδέες όσο είσαι αναποφάσιστος. Πέρασα από τον Βλάχο (ή όπως αλλιώς λέγεται) το μεσημεράκι και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Αν δεν είχα πιει κάτι τσίπουρα πιο πριν, μέσα στα τσιπουράδικα της στοάς, δε θα μπορούσα να φύγω. Πήγα μόνο για παστουρμά (πήρα μισό μισό Μιράν και Αραπιάν) κι έφυγα επιπλέον με κασεράκι και λουκανικάκια – και με τύψεις που δεν δοκίμασα κι άλλα.
Άντε κύριε διατητά, σφύριξέ το! Τι έμεινε πια, ούτε 4 ωρίτσες δουλειά στη μικρή μας πόλη και μετά ολοταχώς στην πόλη των πόλεων για δυνατά παρεοτσίπουρα, εκλεκτούς σπιτομεζέδες και καλή μπαρομουσική. Σφύρα το λοιπόν, το τραίνο φεύγει!
Tribes 