Εκλογή προέδρου: ο ήσυχος δεξιούλης και το βαθύ Κολωνάκι

Οι ψηφοφορίες για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας έχουν τρία σταθερά χαρακτηριστικά: όταν εκλέγεται κάποιος, τότε αυτός ο κάποιος είναι οπωσδήποτε ο υποψήφιος του κυβερνώντος κόμματος, ο νικητής είναι συνήθως ένας ψιλοαδιάφορος τύπος που κατάφερε γενικά να μην έχει πολλές αντιπάθειες και, τέλος, μετά από λίγο καιρό κανείς δεν θυμάται ποιος ήρθε δεύτερος.

Ο καθηγητής πανεπιστημίου Προκόπης Παυλόπουλος είναι γνωστός απ τη θητεία του στα βουλευτικά και τα υπουργικά έδρανα της ΝΔ. Έχοντας καλλιεργήσει το προφίλ ενός συντηρητικού μεν αλλά μετριοπαθούς έως φιλελεύθερου πολιτικού κι έχοντας γίνει γνωστός ως υπουργός Εσωτερικών κυρίως για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων του δημοσίου και τη διαχείριση της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, ο ήσυχος δεξιούλης Παυλόπουλος δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να είναι υποψήφιος πρόεδρος προτεινόμενος ας πούμε απ τη ΝΔ, το Ποτάμι, ή το ΠΑΣΟΚ. Για κάποιον άγνωστο λόγο -ίσως μετά από κάποια συμφωνία Τσίπρα-Γιούνκερ- ο Προκόπης Παυλόπουλος θα είναι ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ (και των ΑΝΕΛ και της ΝΔ). Εντάξει δεν είναι ο πρόεδρος που θα περίμεναν οι οπαδοί του «για πρώτη φορά αριστερά» αλλά δε χάθηκε κι ο κόσμος. Τέτοιες τράμπες είναι μέσα στο παιχνίδι, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον πρόεδρο της δημοκρατίας ο οποίος ασχολείται κυρίως με τις παρελάσεις και τα κάλαντα – και αυτά ως θεατής. Ο Παυλόπουλος λοιπόν ως υποψήφιος (και) του κυβερνώντος κόμματος θα γίνει ο όγδοος πρόεδρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Και μετά από μια-δυο θητείες θα πάει σπίτι του να γράψει κανένα βιβλίο με αναμνήσεις απ τα απογεύματα που πέρασε ψυχαγωγώντας τρεις γενιές Καραμανλήδων.

Αντίπαλός του στην ψηφοφορία είναι ο επίσης καθηγητής πανεπιστημίου Νίκος Αλιβιζάτος. Τον πρότεινε το Ποτάμι που είναι γνωστό ότι απεχθάνεται τους συστημικούς υποψήφιους και αγαπά τους νέους, άφθαρτους και αυτοδημιούργητους ανθρώπους. Στα λόγια. Ο Αλιβιζάτος μπορεί να είναι λιγότερο γνωστός απ τον Παυλόπουλο στις αχανείς εκτάσεις της επικράτειας, είναι όμως πολύ γνωστή και οικεία φιγούρα στους λίγους τυχερούς που ζουν και συχνάζουν εκεί που πρέπει – στο Κολωνάκι. Γιος πολιτικού και καθηγητή, εγγονός πολιτικού και καθηγητή, καθηγητής και πολιτικός και ο ίδιος, με πολλές και καλές φιλίες στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, τους 58, και άλλα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής σικ και φιλελεύθερης κεντροαριστεράς, με περγαμηνές στον προσφιλή στους «εκσυγχρονιστες» χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Αλιβιζάτος επιλέχθηκε απ τον Σημίτη το 2004 ως υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών, στήριξε το ΠΑΣΟΚ (εκπόνησε μεταξύ άλλων σχέδιο για την αναδιάρθρωση της ΕΡΤ το οποίο παρέδωσε στον Μόσιαλο), έσπρωξε τον Καμίνη στις δημοτικές εκλογές, προτάθηκε απ τη δικομματική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ν αναλάβει τη ΝΕΡΙΤ (αρνήθηκε), κι έκανε τον πρόεδρο επιτροπής που «κέντησε» μια πρόταση ρύθμισης των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας ώστε αυτές να ενοχλούν όσο γίνεται λιγότερο την κυβέρνηση και τον δήμαρχο.

Ο Αλιβιζάτος μπορεί μεν να είναι ήδη αυτός που θα χάσει απ τον Παυλόπουλο, δεν κατεβαίνει υποψήφιος όμως ούτε για να κάνει τον σάκο του μποξ ούτε απλώς για την τιμή των όπλων. Ο καθηγητής-πολιτικός με τη σημερινή υποψηφιότητά του κάνει ακόμα ένα περασματάκι απ την κεντρική πολιτική σκηνή για να υπενθυμίσει ότι μπορεί να είναι και ο ίδιος πόλος συσπείρωσης της κατακερμαστισμένης, παρηκμασμένης αλλά πάντα διψασμένης για εξουσία κεντροαριστεράς. Αρκεί να βοηθήσουν (και να μην αργήσουν) οι συνθήκες, να τον θυμούνται οι φίλοι του αλλά να τον έχει μάθει και κανένας έξω απ το «βαθύ» αλλά μικρό για τις φιλοδοξίες του καθηγητή Κολωνάκι.