Φθινοπωρινή πεζοπορία: Ορεινή Αρκαδία φαράγγι του ποταμού Λούσιου – Μονές Προδρόμου και Φιλοσόφου (εκδρομούλα σε ρυθμούς χαλαρούς)
Πρώτος σταθμός τα ηλιόλουστα τραπεζάκια του καφενείου της πλατείας στη Στεμνίτσα. Η πρωινή δροσιά τσουχτερή. Απλωνόμαστε στις καρέκλες σαν γάτες, γουργουρίζοντας στο άγγιγμα των ακτινών. Ακόμα πολύ πρωί για εμάς, δε μιλάει κανείς, μόνο χαζεύουμε το καμπαναριό, τα μισοάδεια τραπεζάκια, την παχιά δροσιά και τα τεράστια υπερμοντέρνα αγροτικά αυτοκίνητα. Στο διπλανό τραπέζι ιστορίες για τα περάσματα της μπεκάτσας. Ο καφές απαραίτητος, το μελομακάρονο σπιτικό. Οι κυνηγοί έχουν ήδη περάσει στα τσίπουρα και τα στραγαλάκια.
Κάποιος τολμά να θυμίσει το σκοπό της εκδρομής. Διάσχιση του φαραγγιού του ποταμού Λούσιου. Αρχή στη Μονή Προδρόμου, κατάβαση, και ανάβαση μέχρι τη Μονή Φιλοσόφου. Δύσκολη η κλίση ε; Άντε πάμε!
Επιλέγουμε την όμορφη παράκαμψη που γνώριζε η παρέα. Ο δρόμος είναι στενός αγροτικός, έλατα και γραφικά εκκλησάκια αραιά και πού. Η παγωνιά που κάλυψε το έδαφος κατά τη διάρκεια της νύχτας εξατμίζεται κάτω από τις πρωινές ακτίνες, εντυπωσιακά ατμοσφαιρικό τοπίο. Μόνο κυνηγούς συναντάμε. Φορτώνουν τα σκυλιά τους στα αυτοκίνητα.
Αφήνουμε το δικό μας αυτοκίνητο στο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως, χτισμένο στα ερείπια ενός παλαιού ασκηταριού.
Η κατάβαση αρχίζει. Σε λιγότερο από ένα χιλιόμετρο ξεπροβάλει η Μονή Προδρόμου. Κρεμασμένη από το βράχο, θυμίζει αετοφωλιά. Κάποια κελιά μοιάζουν έτοιμα να πέσουν αν κάποιος τολμήσει να αναπνεύσει δίπλα τους. Ο βράχος επάνω τους έχει μαυρίσει από καπνό ξυλόσομπας.
Η είσοδος στο μοναστήρι γίνεται από ξύλινη πόρτα με σιδερένια επένδυση και σημάδια από τουρκική επίθεση. Σκάλες οδηγούν στην εσωτερική αυλή με τον επιβλητικό βράχο στον οποίο έχει ενσωματωθεί ο ναός της μονής. Η διάταξη του χώρου είναι προσαρμοσμένη στο βράχο. Η θέα από την αετοφωλιά είναι εντυπωσιακή. Απέναντι, στους απόκρημνους βράχους, διακρίνονται ασκηταριά, σπηλιές-κρυψώνες και λίγο πιο μακριά ο προορισμός μας το Κρυφό Σχολειό και η Μονή Φιλοσόφου. Οι ήχοι του φαραγγιού μάς γαληνεύουν –πουλιά, καμπανάκια προβάτων, το γαργάρισμα του νερού. Ο ξύλινος καναπές με την κουρελού είναι έτοιμος να υποχωρήσει κάτω από το βάρος μας, δεν αντέχει πέντε άτομα.
Κατάβαση μέχρι το γεφύρι μέσα από εντυπωσιακή βλάστηση. Αφάνες, φασκομηλιές, πουρνάρια, σχίνα και άλλοι θάμνοι γεμίζουν τον τόπο με χρώματα. Στάση στο γεφύρι για φωτογραφίες. Τα ορμητικά νερά του Λούσιου προκαλούν δέος.
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, η ανάβαση προς τη Μονή Φιλοσόφου. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, αλλά η απότομη κλίση ξυπνάει τα αίματα. Μικρές στάσεις δήθεν για να θαυμάσουμε το τοπίο και τη Μονή Προδρόμου που ξεμακραίνει. Χονδρές σταγόνες ιδρώτα κυλούν την ώρα που ξεπροβάλει ο βράχος της Μονής. Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε την ιδέα της ανάπαυλας που πλησιάζει, στρίβουμε σε στενό και απόκρημνο μονοπάτι που οδηγεί στο Κρυφό Σχολειό, δηλαδή στην παλαιά Μονή Φιλοσόφου.
Λέγεται πως η παλαιά Μονή Φιλοσόφου είναι η πιο ιστορική και παλαιά της Αρκαδίας. Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε το 963 από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο, τον επονομαζόμενο «φιλόσοφο», γραμματέα του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Ένας μεγάλος πέτρινος προστατευτικός τοίχος την ενσωματώνει στο κοίλωμα του επιβλητικού βράχου. Στενά περάσματα ενώνουν τους επιμέρους εσωτερικούς χώρους και καταλήγουν στο βυζαντινό ναό. Αχνές τοιχογραφίες ξεπροβάλουν ακόμα στους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς τοίχους. Είναι πραγματικά έργα τέχνης, που μόνο τα χελιδόνια, εποχικοί κάτοικοι του ναού, και οι θαρραλέοι αναβάτες απολαμβάνουν.
Επόμενη στάση η νέα Μονή Φιλοσόφου. Ο μοναχός μας καλωσορίζει και μας καλεί για ένα ποτήρι νερό και λουκουμάκι. Πιάνουμε κουβεντούλα. Δεν έχουν τηλεόραση, μόνο ραδιόφωνο, το οποίο ευτυχώς το σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδας. Τρία πεινασμένα γατάκια φωνάζουν παρακλητικά να ξαναβγούμε στην αυλή. Τι να τα ταΐσουμε; Λες να τρώνε σνακ δημητριακών; Απλώνουμε τις προμήθειες που κουβαλούσαμε στους σάκους. Μασουλάμε αγναντεύοντας, αφουγκραζόμαστε το τραγούδι του Λούσιου. Ακολουθούμε νοητά το ποτάμι, το οποίο αφού διατρέξει το φαράγγι, χύνεται στον Αλφειό. Σύμφωνα με το μύθο, ο ποταμός Αλφειός διασχίζει το Ιόνιο και φθάνει στη Σικελία για να συναντήσει την πολυαγαπημένη του πηγή Αρέθουσα, κόρη του Λάδωνα.
Tribes 