«Όπερα της πεντάρας» στο Παλλάς

Αν έχεις τη δυνατότητα να δεις μόνο μια παράσταση -φέτος, του χρόνου, για πάντα, δεν έχει σημασία- τότε δες αυτή. Η «Όπερα της πεντάρας» των Μπέρτολ Μπρέχτ και Κουρτ Βάιλ, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουίλσον και ανεβασμένη από το Μπερλίνερ Ανσάμπλ (με υπέρτιτλους στα ελληνικά) τον θίασο που δημιούργησε ο ίδιος ο Μπρεχτ (η φωτό επάνω από τη σελίδα του θίασου). Πήγαμε χτες στην πρεμιέρα και αν υπήρχαν εισιτήρια (και είχαμε και χρήματα) θα πηγαίναμε και τις άλλες τρεις ημέρες που παίζεται στο Παλλάς.

Η συγκεκριμένη «Όπερα της πεντάρας» είναι από αυτές τις παραστάσεις που κάνουν τη μικρή μας πόλη να μοιάζει μεγάλη έστω και για λίγο. Πρόκειται για έναν κυριολεκτικά ιδανικό συνδυασμό. Ένας μεγάλος καλλιτέχνης σκηνοθετεί, με τρόπο μαγικό, το αριστούργημα ενός εμβληματικού ποιητή, σε μουσική ενός αξεπέραστου συνθέτη, με τρομερά ταλαντούχους ηθοποιούς. Όλα αυτά φιλοξενούνται μέχρι και την Κυριακή σε έναν πανέμορφο χώρο. Δυστυχώς με εισιτήρια σε πραγματικά πολύ ακριβή τιμή.

Τα 50-120 ευρώ το άτομο (εμείς δώσαμε από 80) δεν εμπόδισαν το Παλλάς να προπωλήσει, εδώ και μέρες τα εισιτήρια όλων των παραστάσεων. Από τον κόσμο που βλέπαμε γύρω μας μπορούσε να υποθέσει κανείς πως αρκετοί μάλλον δεν προβληματίστηκαν με την τιμή. Από τους τηλεδημοσιογράφους μέχρι τους συνθέτες, σκηνοθέτες και ηθοποιούς που διακρίναμε ήταν σαφές πως το τοπικό λάιφ στάιλ θεώρησε ότι έπρεπε να αναβαθμίσει το προφίλ του με παρουσία σε μια ας πούμε πιο καλλιτεχνική εκδήλωση. Το ίδιο πρέπει να σκέφτηκαν και οι δεκάδες κυρίες με το ομοιόμορφο μαλλί κουνουπίδι, τις προβιές, και τις ατελείωτες σειρές πέρλες που τυλίγονταν απειλητικά γύρω από τον εύθραυστο λαιμό τους. Δεδομένου ότι το κείμενο του έργου ξεκινά με το ότι επιδιώκει να είναι φτηνό και έτσι προσιτό στον λαό, η Όπερα της Πεντάρας είχε κάπως αταίραστο κοινό χτες το βράδυ.

Αυτό όμως τελικά είχε ελάχιστη σημασία. Επί τρεις ώρες δεν μπορούσες να σκεφτείς τίποτε άλλο πέρα από αυτό που έβλεπες και άκουγες. Τρομερό παιχνίδι με το φωτισμό, κίνηση που πάντρευε το θέατρο με τον κινηματογράφο, μορφές βγαλμένες από τον γερμανικό μεσοπόλεμο ή κάποιο σκοτεινό κόμικ (αξέχαστοι θα μείνουν ιδιαίτερα ο Μακ και ο αστυνόμος), υποδειγματικό στήσιμο των ελάχιστων σκηνικών και ήχος που σε έκανε να πιστεύεις πως δεν υπάρχει γλώσσα που να ακούγεται πιο όμορφα από τη … γερμανική, απογείωσαν το έργο και έκαναν οτιδήποτε άλλο να μοιάζει αδιάφορο έως ασήμαντο.

Στο τέλος, από το οποίο απουσίαζαν κάποιοι θεατές που την έκαναν διακριτικά στο διάλειμμα, το θέατρο αποθέωσε ηθοποιούς και μουσικούς (μια μικρή ορχήστρα που έπαιξε ζωντανά τη μουσική του Βάιλ) με παρατεταμένο χειροκρότημα και φωνές «μπράβο». Οι ηθοποιοί ανέβασαν στη σκηνή και τον Γουίλσον και μετά όλοι μαζί κάλεσαν στη σκηνή και τους τεχνικούς για να πάρουν κι αυτοί το δικό τους μερίδιο χειροκροτήματος (φωτό από κινητό επάνω). Έξω από την αίθουσα υπήρχαν προς πώληση μπλουζάκια και αφίσες του θιάσου αλλά και το πρόγραμμα – μόνο στα γερμανικά αλλά με 5 ευρώ και ωραίες φωτογραφίες από την παράσταση. CD με τη μουσική δεν είχε αλλά δεν πειράζει, θα βρούμε. Η βραδιά τελείωσε στο ζεστό μπαρ της γειτονιάς μας όπου ανάμεσα σε ποτάκια προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι μας είχε συμβεί.

ΥΓ (19/1). Μερικές πραγματικά θαυμάσιες φωτογραφίες έχει αναρτήσει στο (β)λόγιόν του ο τσαλαπετεινός.